Sinds Sculco et al. Meldde voor het eerst dat de totale heupartroplastiek (THA) met een kleine incisie met posterolaterale aanpak in 1996 verschillende nieuwe minimaal invasieve wijzigingen zijn gemeld. Tegenwoordig is het minimaal invasieve concept op grote schaal overgedragen en geleidelijk geaccepteerd door clinici. Er is echter nog steeds geen duidelijke beslissing over de vraag of minimaal invasieve of conventionele procedures moeten worden gebruikt.
De voordelen van minimaal invasieve chirurgie omvatten kleinere incisies, minder bloedingen, minder pijn en sneller herstel; De nadelen omvatten echter een beperkt gezichtsveld, gemakkelijk te produceren medisch neurovasculair letsel, slechte prothesepositie en een verhoogd risico op herhaalde chirurgie.
In minimaal invasieve totale heupartroplastiek (Mis - THA) is postoperatieve spiersterkte verlies een belangrijke reden die het herstel beïnvloedt, en de chirurgische benadering is een belangrijke factor die spierkracht beïnvloedt. Anterolaterale en directe voorste benaderingen kunnen bijvoorbeeld de abductor -spiergroepen beschadigen, wat leidt tot een schommelende loop (Trendelenburg Limp).
In een poging om minimaal invasieve benaderingen te vinden die spierschade minimaliseren, Dr. Amanatullah et al. Van de Mayo Clinic in de Verenigde Staten vergeleken twee mis-dan-tha-benaderingen, de directe voorste benadering (DA) en de directe superieure aanpak (DS), op cadaverische monsters om de schade aan spieren en pezen te bepalen. De resultaten van deze studie toonden aan dat de DS-benadering minder schadelijk is voor spieren en pezen dan de DA-benadering en de voorkeursprocedure voor mis-tha kan zijn.
Experimenteel ontwerp
De studie werd uitgevoerd op acht vers bevroren kadavers met acht paar 16 heupen zonder geschiedenis van heupchirurgie. De ene heup werd willekeurig geselecteerd om mis-tha te ondergaan via de DA-aanpak en de andere via de DS-aanpak in het ene kadaver, en alle procedures werden uitgevoerd door ervaren clinici. De uiteindelijke graad van spier- en peesletsel werd beoordeeld door een orthopedisch chirurg die niet betrokken was bij de operatie.
De geëvalueerde anatomische structuren omvatten: Gluteus maximus, gluteus medius en zijn pees, gluteus minimus en zijn pees, Vastus tensor fasciae latae, quadriceps femoris, bovenste trapezius, putto, lagere trapezius, obturator internus en obturator externus (figuur 1). De spieren werden beoordeeld op spiertranen en tederheid zichtbaar voor het blote oog.
Fig. 1 Anatomisch diagram van elke spier
Resultaat
1. Spierschade: er was geen statistisch verschil in de omvang van oppervlakteschade aan de gluteus -medius tussen de DA- en DS -benaderingen. Voor de gluteus minimusspier was het percentage oppervlakte -letsel veroorzaakt door de DA -benadering echter aanzienlijk hoger dan dat veroorzaakt door de DS -benadering, en er was geen significant verschil tussen de twee benaderingen voor de quadriceps -spier. Er was geen statistisch significant verschil tussen de twee benaderingen in termen van letsel aan de quadriceps -spier, en het percentage oppervlakte -letsel aan de Vastus tensor fasciae latae en rectus femoris spieren was groter met de DA -benadering dan met de DS -benadering.
2. Peesletsels: geen van beide benaderingen resulteerde in aanzienlijke verwondingen.
3. Peestransectie: de lengte van de gluteus minimuspeestransectie was significant hoger in de DA -groep dan in de DS -groep, en het percentage letsel was significant hoger in de DS -groep. Er was geen significant verschil in peestransectionele verwondingen tussen de twee groepen voor de pyriformis en de obturator internus. Het chirurgische schema wordt getoond in Fig. 2, Fig. 3 toont de traditionele laterale benadering en Fig. 4 toont de traditionele posterieure benadering.
Fig. 2 1A. Volledige transectie van de gluteus minimuspees tijdens de DA -procedure vanwege de noodzaak van femorale fixatie; 1B. Gedeeltelijke transectie van de gluteus minimus die de mate van letsel aan zijn pees en spierbuik aantoont. gt. grotere trochanter; * Gluteus minimus.
Fig. 3 Schema van de traditionele directe laterale benadering met het acetabulum zichtbaar aan de rechterkant met geschikte tractie
Figuur 4 Blootstelling van de korte externe rotatorspier in een conventionele tha posterieure benadering
Conclusie en klinische implicaties
Veel eerdere studies hebben geen significante verschillen aangetoond in operatieve duur, pijnbestrijding, transfusiesnelheid, bloedverlies, duur van het ziekenhuisverblijf en loop bij het vergelijken van de conventionele THA met een verkeerde ta. Een klinische studie van THA met conventionele toegang en minimaal invasief tha door Repantis et al. vertoonde geen significante verschillen tussen de twee, behalve een significante vermindering van pijn en geen significante verschillen in bloedingen, wandeltolerantie of postoperatieve revalidatie. Een klinisch onderzoek door Goosen et al.
Een RCT van Goosen et al. toonde een toename van de gemiddelde HHS -score na minimaal invasieve aanpak (wat een beter herstel suggereert), maar een langere operatieve tijd en aanzienlijk meer perioperatieve complicaties. In de afgelopen jaren zijn er ook veel onderzoeken geweest die spierschade en postoperatieve hersteltijd onderzoeken vanwege minimaal invasieve chirurgische toegang, maar deze problemen zijn nog niet grondig aangepakt. De huidige studie werd ook uitgevoerd op basis van dergelijke kwesties.
In deze studie werd gevonden dat de DS -benadering aanzienlijk minder schade aan spierweefsel veroorzaakte dan de DA -benadering, zoals blijkt uit aanzienlijk minder schade aan de gluteus minimusspier en zijn pees, de Vastus tensor fasciae latae spier en de rectus femoris spier. Deze verwondingen werden bepaald door de DA -benadering zelf en waren moeilijk te repareren na de operatie. Gezien het feit dat deze studie een kadavermonster is, zijn klinische studies nodig om de klinische betekenis van dit resultaat in diepte te onderzoeken.
Posttijd: nov-01-2023
