Distale straalfracturen zijn een van de meest voorkomendebreukenin de klinische praktijk. Voor de meeste distale fracturen kunnen goede therapeutische resultaten worden bereikt door palmaire naderingsplaat en de interne fixatie van schroef. Bovendien zijn er verschillende speciale soorten distale straalfracturen, zoals Barton-fracturen, die-punch fracturen,Chauffeur's fracturen, enz., elk vereist specifieke behandelingsbenaderingen. Buitenlandse wetenschappers hebben in hun studies van grote monsters van distale straalbreukgevallen een bepaald type geïdentificeerd waarbij een deel van het gewricht een distale straalfractuur inhoudt en de botfragmenten een conische structuur vormen met een "driehoekige" basis (tetraëder), aangeduid als het "Tetrahedron" type.
Concept van "tetrahedron" type distale straal breuk breuk: in dit type distale straalbreuk vindt de breuk binnen een deel van het gewricht, waarbij zowel de palmar-ulnaire als radiale styloïde facetten betrokken zijn, met een transversale driehoekige configuratie. De breuklijn strekt zich uit tot het distale uiteinde van de straal.
Het unieke van deze breuk wordt weerspiegeld in de onderscheidende kenmerken van de palmar-ulnaire zijbotfragmenten van de straal. Aan de ene kant dient de maan fossa gevormd door deze palmar-ulnaire zijbotfragmenten als een fysieke ondersteuning tegen volar dislocatie van de carpale botten. Het verlies van ondersteuning uit deze structuur resulteert in volar dislocatie van het polsgewricht. Aan de andere kant, als een component van het radiale gewrichtsoppervlak van het distale radioulnaire gewricht, is het herstellen van dit botfragment naar zijn anatomische positie een voorwaarde voor het herwinnen van stabiliteit in het distale radioulnaire gewricht.
De onderstaande afbeelding illustreert Case 1: beeldvormingsmanifestaties van een typisch "tetrahedron" type distale straalfractuur.
In een studie van vijf jaar werden zeven gevallen van dit type fractuur geïdentificeerd. Wat betreft de chirurgische indicaties, voor drie gevallen, inclusief geval 1 in het bovenstaande beeld, waar aanvankelijk niet-geplaatste breuken waren, werd de conservatieve behandeling aanvankelijk gekozen. Tijdens de follow-up ondervonden alle drie de gevallen echter breukverplaatsing, wat leidde tot daaropvolgende interne fixatiechirurgie. Dit duidt op een hoog niveau van instabiliteit en een aanzienlijk risico op reddisplacement in dit type fracturen, met de nadruk op een sterke indicatie voor chirurgische interventie.
In termen van behandeling ondergingen twee gevallen aanvankelijk een traditionele volarbenadering met flexor carpi radialis (FCR) voor de interne fixatie van plaat en schroef. In een van deze gevallen mislukte fixatie, wat resulteerde in botverplaatsing. Vervolgens werd een Palmar-ulnar-benadering gebruikt en werd een specifieke fixatie met een kolomplaat uitgevoerd voor de revisie van de centrale kolom. Na het optreden van fixingsfalen ondergingen de daaropvolgende vijf gevallen allemaal Palmar-ulnar-benadering en werden gefixeerd met 2,0 mm of 2,4 mm platen.
Case 2: Gebruik van de conventionele volarbenadering met flexor carpi radialis (FCR), werd fixatie met een palmaire plaat uitgevoerd. Postoperatief werd de voorste dislocatie van het polsgewricht waargenomen, wat duidt op fixatiefalen.
Voor geval 2 resulteerde het gebruik van de Palmar-ulnar-benadering en herziening met een kolomplaat in een bevredigende positie voor interne fixatie.
Gezien de tekortkomingen van conventionele distale straalfractuurplaten bij het repareren van dit specifieke botfragment, zijn er twee hoofdproblemen. Ten eerste kan het gebruik van de volarbenadering met de flexor carpi radialis (FCR) leiden tot onvoldoende blootstelling. Ten tweede mogen de grote omvang van de palmaire vergrendelingsplaatschroeven niet precies kleine botfragmenten beveiligen en kan ze mogelijk worden verplaatst door schroeven in de gaten tussen de fragmenten te steken.
Daarom suggereren wetenschappers het gebruik van 2,0 mm of 2,4 mm vergrendelingsplaten voor specifieke fixatie van het centrale kolombotfragment. Naast de ondersteunende plaat is het gebruik van twee schroeven om het botfragment te repareren en de plaat te neutraliseren om de schroeven te beschermen ook een alternatieve interne fixatieoptie.
In dit geval werd de plaat na het bevestigen van het botfragment met twee schroeven ingebracht om de schroeven te beschermen.
Samenvattend vertoont de distale straalfractuur van het "tetraëder" -type de volgende kenmerken:
1. Lage incidentie met een hoge snelheid van initiële gewone film verkeerd diagnose.
2. Hoog risico op instabiliteit, met een neiging tot reddisplacement tijdens conservatieve behandeling.
3. Conventionele palmaire borgplaten voor distale straalfracturen hebben een zwakke fixatiesterkte en het wordt aanbevolen om 2,0 mm of 2,4 mm borgplaten te gebruiken voor specifieke fixatie.
Gezien deze kenmerken is het in de klinische praktijk raadzaam om CT-scans of periodieke heronderzoek uit te voeren voor patiënten met significante polssymptomen maar negatieve röntgenfoto's. Voor dit typebreuk, vroege chirurgische interventie met een kolomspecifieke plaat wordt aanbevolen om complicaties later te voorkomen.
Posttijd: oktober-13-2023
