Een fractuur van het sleutelbeen in combinatie met ipsilaterale acromioclaviculaire dislocatie is een relatief zeldzaam letsel in de klinische praktijk.Na het letsel is het distale fragment van het sleutelbeen relatief mobiel en de bijbehorende acromioclaviculaire dislocatie vertoont mogelijk geen duidelijke verplaatsing, waardoor het vatbaar is voor een verkeerde diagnose.
Voor dit type letsel zijn er doorgaans verschillende chirurgische benaderingen, waaronder een lange haakplaat, een combinatie van een sleutelbeenplaat en een haakplaat, en een sleutelbeenplaat gecombineerd met schroeffixatie aan het coracoïdeusproces.Haakplaten hebben echter de neiging relatief kort te zijn qua totale lengte, wat kan leiden tot onvoldoende fixatie aan het proximale uiteinde.De combinatie van een sleutelbeenplaat en een haakplaat kan resulteren in spanningsconcentratie op de kruising, waardoor het risico op breking toeneemt.
Breuk van het linker sleutelbeen gecombineerd met ipsilaterale acromioclaviculaire dislocatie, gestabiliseerd met behulp van een combinatie van een haakplaat en een sleutelbeenplaat.
Als reactie hierop hebben sommige wetenschappers een methode voorgesteld waarbij voor fixatie een combinatie van een sleutelbeenplaat en ankerschroeven wordt gebruikt.Een voorbeeld wordt geïllustreerd in de volgende afbeelding, waarin een patiënt wordt afgebeeld met een sleutelbeenfractuur in het midden van de schacht gecombineerd met ipsilaterale acromioclaviculaire gewrichtsdislocatie type IV:
Eerst wordt een claviculaire anatomische plaat gebruikt om de sleutelbeenfractuur te fixeren.Na het verkleinen van het ontwrichte acromioclaviculaire gewricht worden twee metalen ankerschroeven in het coracoïdale proces geplaatst.De hechtingen die aan de ankerschroeven zijn bevestigd, worden vervolgens door de schroefgaten van de sleutelbeenplaat geregen en er worden knopen gelegd om ze voor en achter het sleutelbeen vast te zetten.Ten slotte worden de acromioclaviculaire en coracoclaviculaire ligamenten direct gehecht met behulp van de hechtingen.
Geïsoleerde sleutelbeenfracturen of geïsoleerde acromioclaviculaire dislocaties zijn zeer vaak voorkomende verwondingen in de klinische praktijk.Sleutelbeenfracturen zijn verantwoordelijk voor 2,6% -4% van alle fracturen, terwijl acromioclaviculaire dislocaties 12% -35% van de scapulierletsels uitmaken.De combinatie van beide blessures komt echter relatief zelden voor.Het merendeel van de bestaande literatuur bestaat uit casusrapporten.Het gebruik van het TightRope-systeem in combinatie met fixatie van een sleutelbeenplaat kan een nieuwe aanpak zijn, maar de plaatsing van de sleutelbeenplaat kan mogelijk de plaatsing van het TightRope-transplantaat verstoren, wat een uitdaging vormt die moet worden aangepakt.
Bovendien wordt, in gevallen waarin de gecombineerde verwondingen niet preoperatief kunnen worden beoordeeld, aanbevolen om routinematig de stabiliteit van het acromioclaviculaire gewricht te beoordelen tijdens de evaluatie van sleutelbeenfracturen.Deze aanpak helpt voorkomen dat gelijktijdige dislocatieblessures over het hoofd worden gezien.
Posttijd: 17 augustus 2023
