Breuk van het sleutelbeen in combinatie met ipsilaterale acromioclaviculaire dislocatie is een relatief zeldzaam letsel in de klinische praktijk. Na het letsel is het distale fragment van het sleutelbeen relatief mobiel en de bijbehorende acromioclaviculaire dislocatie vertoont mogelijk geen duidelijke verplaatsing, waardoor het vatbaar is voor een verkeerde diagnose.
Voor dit type letsel zijn er typisch verschillende chirurgische benaderingen, waaronder een lange haakplaat, een combinatie van een sleutelbeenplaat en een haakplaat en een sleutelbeenplaat gecombineerd met schroeffixatie naar het coracoïde proces. Haakplaten zijn echter meestal relatief kort in de totale lengte, wat kan leiden tot onvoldoende fixatie aan het proximale uiteinde. De combinatie van een sleutelbeenplaat en een haakplaat kan leiden tot spanningsconcentratie bij de kruising, waardoor het risico op refractuur wordt vergroot.
Breuk van het linker sleutelbeen gecombineerd met ipsilaterale acromioclaviculaire dislocatie, gestabiliseerd met behulp van een combinatie van een haakplaat en een sleutelbeenplaat.
In reactie hierop hebben sommige wetenschappers een methode voorgesteld om een combinatie van een sleutelbeenplaat en ankerschroeven voor fixatie te gebruiken. Een voorbeeld wordt geïllustreerd in de volgende afbeelding, die een patiënt weergeeft met een middelste sleutelbeenbreuk in combinatie met ipsilateraal type IV Acromioclaviculaire gewrichtsdislocatie:
Eerst wordt een claviculaire anatomische plaat gebruikt om de sleutelbeenfractuur te repareren. Na het verminderen van de ontwrichte acromioclaviculaire gewricht, worden twee metalen ankerschroeven in het coracoïde proces geplaatst. De hechtingen bevestigd aan de ankerschroeven worden vervolgens door de schroefgaten van de sleutelbeenplaat geschroefd en knopen worden vastgebonden om ze voor en achter het sleutelbeen vast te zetten. Ten slotte worden de acromioclaviculaire en coracoclaviculaire ligamenten direct gehecht met behulp van de hechtingen.
Geïsoleerde sleutelbeenfracturen of geïsoleerde acromioclaviculaire dislocaties zijn veel voorkomende verwondingen in de klinische praktijk. Sleutelbeenbreuken zijn goed voor 2,6% -4% van alle fracturen, terwijl acromioclaviculaire dislocaties 12% -35% van scapulair letsel uitmaken. De combinatie van beide verwondingen is echter relatief zeldzaam. Het grootste deel van de bestaande literatuur bestaat uit casusrapporten. Het gebruik van het koordsysteem in combinatie met een sleutelbeenplaatfixatie kan een nieuwe benadering zijn, maar de plaatsing van de sleutelbeenplaat kan mogelijk interfereren met de plaatsing van het koord van de koord, die een uitdaging vormt die moet worden aangepakt.
Bovendien wordt in gevallen waarin de gecombineerde verwondingen niet preoperatief kunnen worden beoordeeld, routinematig de stabiliteit van het acromioclaviculaire gewricht tijdens de evaluatie van sleutelbeenfracturen te beoordelen. Deze aanpak helpt bij het uitzien van gelijktijdige dislocatie -verwondingen.
Posttijd: augustus-17-2023
