Bij de keuze van een behandelplan voor distale tibiafracturen kan externe fixatie worden gebruikt als tijdelijke fixatie bij fracturen met ernstig letsel aan het zachte weefsel.
Indicaties:
‘Schadebeperking’ is een tijdelijke fixatie van fracturen met aanzienlijke schade aan het zachte weefsel, zoals open fracturen of gesloten fracturen met aanzienlijke zwelling van het zachte weefsel.
Definitieve behandeling van besmette, geïnfecteerde fracturen of fracturen met ernstig letsel aan het zachte weefsel.
Eonderzoeken:
Conditie van het zachte weefsel: 1 Open wond; 2 Ernstige kneuzing van het zachte weefsel, zwelling van het zachte weefsel. Controleer de neurovasculaire status en registreer dit zorgvuldig.
Beeldvorming: Anteroposterieure en laterale röntgenfoto's van de tibia, en anteroposterieure, laterale en enkelacupunctuurpunten van het enkelgewricht. Bij verdenking op een intra-articulaire fractuur dient een CT-scan van de tibia te worden gemaakt.
Anatomie:·
De anatomische ‘veilige zone’ voor plaatsing van externe fixatiepennen werd gedefinieerd op basis van verschillende doorsnedeniveaus.
De proximale metafyse van de tibia biedt een anterieure boogvormige veiligheidszone van 220° waar externe fixatiepinnen kunnen worden geplaatst.
Andere delen van het scheenbeen bieden een anteromediaal veilig naaldinbrenggebied in het bereik van 120°~140°.
Schirurgische techniek
Positie: De patiënt ligt in rugligging op een röntgendoorlatende operatietafel en andere hulpmiddelen, zoals een kussen of plankje, worden onder het aangedane been geplaatst om de positie te behouden. Door het kussen onder de ipsilaterale heup te plaatsen, roteert het aangedane been naar binnen zonder overmatige exorotatie.
Abenadering
In de meeste gevallen worden er kleine incisies gemaakt in het scheenbeen, het hielbeen en het eerste middenvoetsbeentje om externe fixatiepinnen te plaatsen.
Fibulafracturen kunnen gemakkelijker worden gefixeerd vanaf de palpabele laterale subcutane rand.
Fracturen van de tibiaboog waarbij het gewricht betrokken is, kunnen percutaan worden gefixeerd. Indien de conditie van het zachte weefsel dit toelaat, en indien nodig, kan een reguliere anterolaterale of mediale benadering worden gebruikt voor fixatie. Indien externe fixatie slechts als tijdelijke fixatiemaatregel wordt gebruikt, moet het naaldintredepunt waar de externe fixatienaald geplaatst zal worden, ver verwijderd zijn van het uiteindelijke fixatiegebied van de nagel om contaminatie van het zachte weefsel te voorkomen. Vroegtijdige fixatie van de fibula en intra-articulaire fragmenten vergemakkelijkt een latere definitieve fixatie.
Voorzorgsmaatregelen
Wees voorzichtig met het externe fixatiepenspoor voor definitieve fixatie van het operatiegebied, aangezien besmet weefsel onvermijdelijk tot postoperatieve complicaties zal leiden. Regelmatige anterolaterale of mediale benaderingen met aanzienlijke zwelling van het zachte weefsel kunnen ook leiden tot ernstige complicaties bij de wondgenezing.
Reductie en fixatie van fibulafracturen:
Wanneer de weke delen het toelaten, worden fibulafracturen eerst behandeld. De fibulafract wordt gereduceerd en gefixeerd met behulp van de laterale fibulafractuur, meestal met 3,5 mm borgschroeven en een 3,5 mm L/3 buisplaat, of een 3,5 mm LCDC-plaat en schroeven. Nadat de fibula anatomisch is gereduceerd en gefixeerd, kan deze als standaard worden gebruikt voor het herstellen van de lengte van de tibia en het corrigeren van de rotatiedeformiteit van de tibiafractuur.
Voorzorgsmaatregelen
Aanzienlijke zwelling van het zachte weefsel of een ernstige open wond kunnen ook primaire fixatie van de fibula verhinderen. Pas op dat u geen proximale fibulafractuur fixeert en dat u de proximale oppervlakkige peroneuszenuw niet beschadigt.
Tibiafracturen: Repositie en interne fixatie
Intra-articulaire fracturen van het scheenbeen moeten onder direct zicht worden gereponeerd via de anterolaterale of mediale benadering van de distale tibia, of via indirecte handmatige reductie onder fluoroscopie.
Bij het indraaien van de houtdraadbout moet het breukfragment eerst met Kirschnerdraad worden vastgezet.
Vroegtijdige repositie en fixatie van intra-articulaire fracturen maakt minimaal invasieve technieken mogelijk en biedt meer flexibiliteit bij secundaire definitieve fixatie. Ongunstige wekedelencondities zoals sterke zwelling of ernstige wekedelenschade kunnen vroege fixatie van intra-articulaire fragmenten verhinderen.
Tibiafracturen: Transarticulaire externe fixatie
Er kan gebruik worden gemaakt van een kruisgewrichtsfixator.
Volgens de vereisten van de definitieve fixatiemethode in de tweede fase werden twee 5 mm half-geschroefde externe fixatiepinnen percutaan of via kleine incisies in het mediale of anterolaterale oppervlak van het scheenbeen aan het proximale uiteinde van de fractuur ingebracht.
Eerst wordt het bot botweg gesneden, waarna het omliggende weefsel wordt beschermd met een zachte weefselbeschermhuls. Vervolgens wordt er geboord, getikt en de schroef door de huls gedraaid.
De externe fixatiepennen aan het distale uiteinde van de fractuur kunnen op het distale scheenbeenfragment, het hielbeen en het eerste middenvoetsbeentje of de talushals worden geplaatst.
Transcalcaneale externe fixatiepinnen moeten van mediaal naar lateraal op de tuberositas calcaneus worden geplaatst om schade aan de mediale neurovasculaire structuren te voorkomen.
De externe fixatiepen van het eerste middenvoetsbeentje moet op het anteromediale oppervlak van de basis van het eerste middenvoetsbeentje worden geplaatst.
Soms kan een externe fixatiepen anterolateraal via de insnijding in de tarsale sinus worden geplaatst.
Vervolgens werd de distale tibia opnieuw ingesteld en werd de krachtlijn aangepast via intraoperatieve fluoroscopie. Vervolgens werd de externe fixator gemonteerd.
Maak bij het verstellen van de externe fixator de verbindingsclip los, voer longitudinale tractie uit en voer een zachte handmatige repositie onder fluoroscopie uit om de positie van het fractuurfragment aan te passen. De operator handhaaft vervolgens de positie terwijl de assistent de verbindingsclips aandraait.
Main punt
Als externe fixatie geen definitieve behandeling is, moet de naaldbaan voor externe fixatie tijdens de operatieplanning uit de buurt van het definitieve fixatiegebied worden gehouden om vervuiling van het toekomstige operatiegebied te voorkomen. De stabiliteit van externe fixatie kan worden vergroot door de afstand tussen de fixatiepennen op elke fractuurlocatie te vergroten, de diameter van de pennen te vergroten, het aantal fixatiepennen en verbindingsstangen te verhogen, fixatiepunten over het enkelgewricht toe te voegen en het fixatievlak te vergroten of een externe ringfixator te plaatsen. Adequate correctieve uitlijning moet worden gewaarborgd in de anteroposterieure en laterale fase.
Tibiafracturen: niet-overspannende articulaire externe fixatie
Soms is het een optie om een externe fixator te gebruiken die het gewricht niet overspant. Als het distale tibiafragment groot genoeg is voor half-schroefdraad externe fixatiepennen, kan een eenvoudige externe fixator worden gebruikt. Voor patiënten met kleine metafysaire fractuurfragmenten is een hybride externe fixator, bestaande uit een proximale half-schroefdraad externe fixatiepen en een distale fijne Kirschner-draad, nuttig als tijdelijke of definitieve behandeltechniek. Voorzichtigheid is geboden bij het gebruik van niet-overspannende articulaire externe fixatoren voor fracturen met contaminatie van het zachte weefsel. Verwijdering van dit gecontamineerde weefsel, debridement van het naaldkanaal en immobilisatie van de extremiteit in een cast totdat de wond goed genezen is, is meestal noodzakelijk voordat definitieve immobilisatie kan worden uitgevoerd.
Sichuan ChenAnHui Technology Co., Ltd
Contactpersoon: Yoyo
WhatsApp: +8615682071283
Email: liuyaoyao@medtechcah.com
Geplaatst op: 10-02-2023
