Fracturen van de radiuskop en radiushals zijn veelvoorkomende fracturen van het ellebooggewricht, vaak als gevolg van axiale kracht of valgusstress. Wanneer het ellebooggewricht in een gestrekte positie staat, wordt 60% van de axiale kracht op de onderarm proximaal via de radiuskop overgebracht. Na letsel aan de radiuskop of radiushals door kracht kunnen schuifkrachten het capitulum van de humerus aantasten, wat mogelijk kan leiden tot bot- en kraakbeenletsel.
In 2016 identificeerde Claessen een specifiek type letsel waarbij fracturen van de radiuskop/hals gepaard gingen met bot-/kraakbeenschade aan het capitulum van de humerus. Deze aandoening werd "kissing lesion" genoemd, en fracturen die deze combinatie bevatten, werden "kissing fractures" genoemd. In hun rapport namen ze 10 gevallen van kissing fractures op en ontdekten dat 9 gevallen een radiuskopfractuur hadden die geclassificeerd was als Mason type II. Dit suggereert dat er bij Mason type II radiuskopfractuur meer aandacht moet zijn voor mogelijke begeleidende fracturen van het capitulum van de humerus.
In de klinische praktijk zijn kusfracturen zeer gevoelig voor misdiagnoses, vooral in gevallen waarbij er sprake is van een significante verplaatsing van de radiuskop/halsfractuur. Dit kan ertoe leiden dat bijbehorend letsel aan het capitulum van de humerus over het hoofd wordt gezien. Om de klinische kenmerken en incidentie van kusfracturen te onderzoeken, voerden buitenlandse onderzoekers in 2022 een statistische analyse uit met een grotere steekproefomvang. De resultaten zijn als volgt:
In het onderzoek zijn in totaal 101 patiënten met radiuskop-halsfracturen opgenomen die tussen 2017 en 2020 zijn behandeld. Op basis van de vraag of ze aan dezelfde kant een bijbehorende fractuur van het capitulum van de humerus hadden, werden de patiënten in twee groepen verdeeld: de capitulumgroep (groep I) en de niet-capitulumgroep (groep II).
Verder werden de radiuskopfracturen geanalyseerd op basis van hun anatomische locatie, die werd verdeeld in drie regio's: de eerste is de veilige zone, de tweede is de anterieure mediale zone en de derde is de posterieure mediale zone.
De onderzoeksresultaten leverden de volgende bevindingen op:
- Hoe hoger de Mason-classificatie voor radiuskopfracturen, hoe groter het risico op begeleidende capitulumfracturen. De kans dat een Mason type I radiuskopfractuur gepaard gaat met een capitulumfractuur was 9,5% (6/63); voor Mason type II was dit 25% (6/24); en voor Mason type III was dit 41,7% (5/12).
- Wanneer radiuskopfracturen zich uitbreidden tot de radiushals, nam het risico op capitulumfracturen af. De literatuur identificeerde geen geïsoleerde gevallen van radiuskopfracturen die gepaard gingen met capitulumfracturen.
- Op basis van de anatomische regio's van radiuskopfracturen, hadden fracturen die zich binnen de 'veilige zone' van de radiuskop bevonden een hoger risico om in verband te worden gebracht met capitulumfracturen.
▲ Mason-classificatie van radiuskopfracturen.
▲ Een geval van een patiënt met een kusfractuur, waarbij de radiuskop werd vastgezet met een stalen plaat en schroeven, en het capitulum van de humerus werd vastgezet met Bold-schroeven.
Plaatsingstijd: 31-08-2023
