Breuken van de radiale kop en radiale nek zijn veel voorkomende ellebooggewrichtfracturen, vaak als gevolg van axiale kracht of valgusspanning. Wanneer het ellebooggewricht zich in een uitgebreide positie bevindt, wordt 60% van de axiale kracht op de onderarm proximaal door de radiale kop overgebracht. Na letsel aan de radiale kop of radiale nek als gevolg van kracht, kunnen afschuifkrachten de capitulum van de humerus beïnvloeden, wat mogelijk leidt tot bot- en kraakbeenletsels.
In 2016 identificeerde Claessen een specifiek type letsel waarbij breuken van de radiale kop/nek vergezeld van bot/kraakbeenschade aan de capitulum van de humerus. Deze voorwaarde werd 'kussende laesie' genoemd, met fracturen die deze combinatie omvatten die 'kussenfracturen' werden genoemd. In hun rapport namen ze 10 gevallen van kussenfracturen op en ontdekten dat 9 gevallen radiale hoofdfracturen hadden geclassificeerd als Mason Type II. Dit suggereert dat met Mason Type II radiale kopfracturen, er een verhoogd bewustzijn moet zijn voor potentiële bijbehorende breuken van het capitulum van de humerus.
In de klinische praktijk zijn kussenfracturen sterk vatbaar voor een verkeerde diagnose, vooral in gevallen waarin er een significante verplaatsing is van de radiale kop/nekfractuur. Dit kan leiden tot het overzien van bijbehorende verwondingen aan het capitulum van de humerus. Om de klinische kenmerken en de incidentie van kussenfracturen te onderzoeken, hebben buitenlandse onderzoekers een statistische analyse uitgevoerd op een grotere steekproefomvang in 2022. De resultaten zijn als volgt:
De studie omvatte in totaal 101 patiënten met radiale hoofd/nekfracturen die tussen 2017 en 2020 werden behandeld. Op basis van of ze een bijbehorende fractuur hadden van het capitulum van de humerus aan dezelfde kant, werden de patiënten verdeeld in twee groepen: de capitulumgroep (groep I) en de niet-capitulumgroep (groep II).
Bovendien werden de radiale kopfracturen geanalyseerd op basis van hun anatomische locatie, die werd verdeeld in drie regio's. De eerste is de veilige zone, de tweede is de voorste mediale zone en de derde is de achterste mediale zone.
De onderzoeksresultaten onthulden de volgende bevindingen:
- Hoe hoger de Mason -classificatie van radiale kopfracturen, hoe groter het risico op bijbehorende capitulumfracturen. De waarschijnlijkheid dat een radiale kopfractuur van het Mason type I werd geassocieerd met een capitulumfractuur was 9,5% (6/63); Voor Mason Type II was het 25% (6/24); en voor Mason Type III was het 41,7% (5/12).
- Wanneer radiale kopfracturen zich uitstrekten om de radiale nek te betrekken, nam het risico op capitulumfracturen af. De literatuur identificeerde geen geïsoleerde gevallen van radiale nekfracturen die gepaard gaan met capitulumfracturen.
- Gebaseerd op de anatomische gebieden van radiale kopfracturen, hadden fracturen zich in de "veilige zone" van de radiale kop een hoger risico geassocieerd met capitulumfracturen.
▲ Mason -classificatie van radiale kopfracturen.
▲ Een geval van kussenfractuurpatiënt, waarbij de radiale kop werd gefixeerd met een stalen plaat en schroeven, en de capitulum van de humerus werd gefixeerd met behulp van vetgedrukte schroeven.
Posttijd: aug-31-2023
