Een distale radiusfractuur is een van de meest voorkomende gewrichtsletsels in de klinische praktijk en kan worden onderverdeeld in mild en ernstig. Bij licht niet-gedisloceerde fracturen kunnen eenvoudige fixatie en passende oefeningen worden gebruikt voor herstel; bij ernstig gedisloceerde fracturen dient echter handmatige reductie, spalk- of gipsfixatie te worden toegepast; bij fracturen met duidelijke en ernstige schade aan het gewrichtsoppervlak is chirurgische behandeling vereist.
DEEL 01
Waarom is de distale radius gevoelig voor breuken?
Omdat het distale uiteinde van de radius het overgangspunt is tussen het spongieuze bot en het compacte bot, is het relatief zwak. Wanneer de patiënt valt en de grond raakt, en de kracht wordt overgebracht op de bovenarm, wordt het distale uiteinde van de radius het punt waar de spanning het meest geconcentreerd is, wat resulteert in een fractuur. Dit type fractuur komt vaker voor bij kinderen, omdat kinderbotten relatief klein en niet sterk genoeg zijn.
Wanneer de pols in gestrekte positie geblesseerd is en de handpalm geblesseerd en gebroken is, spreekt men van een verlengde distale radiusfractuur (Colles), en meer dan 70% van de gevallen is van dit type. Wanneer de pols in gebogen positie geblesseerd is en de handrug geblesseerd is, spreekt men van een geflexeerde distale radiusfractuur (Smith). Sommige typische polsmisvormingen komen vaker voor na distale radiusfracturen, zoals de "zilvervork"-misvorming, de "geweerbajonet"-misvorming, enz.
DEEL 02
Hoe worden distale radiusfracturen behandeld?
1. Manipulatieve reductie + gipsfixatie + unieke Honghui traditionele Chinese geneeskunde zalf applicatie
Bij de overgrote meerderheid van de distale radiusfracturen kunnen bevredigende resultaten worden verkregen door middel van nauwkeurige handmatige repositie + fixatie met gips + toepassing van traditionele Chinese geneeskunde.
Orthopedisch chirurgen moeten verschillende posities aannemen voor fixatie na reductie, afhankelijk van het type fractuur: Over het algemeen moeten Colles-fracturen (extensie-type distale radiusfractuur) worden gefixeerd op 5°-15° palmairflexie en maximale ulnaire deviatie; Smith De fractuur (flexie distale radiusfractuur) werd gefixeerd in supinatie van de onderarm en dorsaalflexie van de pols. De dorsale Barton-fractuur (fractuur van het gewrichtsvlak van de distale radius met dislocatie van de pols) werd gefixeerd in de positie van dorsaalflexie van het polsgewricht en pronatie van de onderarm, en de fixatie van de volaire Barton-fractuur was in de positie van palmairflexie van het polsgewricht en supinatie van de onderarm. Bekijk de DR regelmatig om de locatie van de fractuur te begrijpen en pas de strakheid van de kleine spalkbanden op tijd aan om de effectieve fixatie van de kleine spalk te behouden.
2. Percutane naaldfixatie
Bij sommige patiënten met een slechte stabiliteit is eenvoudige gipsfixatie niet effectief genoeg om de positie van de fractuur te behouden. In dat geval wordt doorgaans percutane naaldfixatie gebruikt. Dit behandelplan kan worden gebruikt als een aparte externe fixatiemethode en kan worden gecombineerd met gips of externe fixatiebeugels. Dit verhoogt de stabiliteit van het gebroken uiteinde aanzienlijk bij beperkt trauma. Bovendien is de operatie eenvoudig, kan het gemakkelijk worden verwijderd en heeft het minder invloed op de functie van het aangedane been van de patiënt.
3. Andere behandelingsopties, zoals open reductie, interne fixatie met een plaat, enz.
Dit type plan kan worden gebruikt voor patiënten met complexe fractuurtypen en hoge functionele eisen. De behandelprincipes zijn anatomische reductie van fracturen, ondersteuning en fixatie van verplaatste botfragmenten, bottransplantatie van botdefecten en vroegtijdige assistentie. Functionele activiteiten om de functionele status van vóór het letsel zo snel mogelijk te herstellen.
Over het algemeen past ons ziekenhuis voor de overgrote meerderheid van de distale radiusfracturen conservatieve behandelmethoden toe, zoals handmatige reductie + gipsfixatie + uniek Honghui traditioneel Chinees gipsgebruik, etc., waarmee goede resultaten kunnen worden behaald.
DEEL 03
Voorzorgsmaatregelen na repositie van een distale radiusfractuur:
A. Let op de mate van stevigheid bij het fixeren van distale radiusfracturen. De mate van fixatie moet passend zijn, niet te strak, maar ook niet te los. Een te strakke fixatie heeft invloed op de bloedtoevoer naar de distale extremiteit, wat kan leiden tot ernstige ischemie van de distale extremiteit. Als de fixatie te los is om fixatie te bieden, kan er opnieuw botverschuiving optreden.
B. Tijdens de periode van fractuurfixatie is het niet nodig om activiteiten volledig te staken, maar moet er wel voldoende aandacht worden besteed aan de juiste oefeningen. Nadat de fractuur een tijdje geïmmobiliseerd is, is het nodig om de pols weer wat basisbewegingen te geven. Patiënten moeten erop staan om dagelijks te trainen om het effect van de oefeningen te behouden. Daarnaast kan bij patiënten met fixatiebanden de strakheid van de fixatiebanden worden aangepast aan de intensiteit van de oefening.
C. Nadat de distale radiusfractuur is gefixeerd, dient u aandacht te besteden aan het gevoel in de distale ledematen en de huidskleur. Als de distale ledematen in het gefixeerde gebied van de patiënt koud en cyanotisch worden, het gevoel verslechtert en de activiteiten ernstig beperkt zijn, moet worden onderzocht of dit wordt veroorzaakt door een te strakke fixatie. In dat geval is het noodzakelijk om tijdig terug te keren naar het ziekenhuis voor correctie.
Plaatsingstijd: 23-12-2022
