Humerale grotere tuberositeitsfracturen zijn veel voorkomende schouderblessures in de klinische praktijk en worden vaak gepaard met dislocatie van schoudergewricht. Voor geprezen en ontheemde humerale grotere tuberositeitsfracturen is chirurgische behandeling om de normale benige anatomie van de proximale humerus te herstellen en de schouderhendelarm te reconstrueren de basis voor functioneel herstel van de schouder. Gemeenschappelijke klinische methoden omvatten het gebruik van humerale grotere tuberositeitanatomische platen, proximale humerus anatomische platen (filos), schroeffixatie of ankerbevestiging met een spanningsband.
Het is vrij gebruikelijk in de interne fixatiebehandeling van de breuk om flexibel anatomische platen aan te brengen, oorspronkelijk ontworpen voor één type breuk, op andere breukplaatsen. Voorbeelden zijn het gebruik van een omgekeerde distale femorale liss -plaat om proximale femurfracturen en metacarpale platen te behandelen om radiale kop of tibiale plateau -fracturen te repareren. Voor humerale grotere tuberositeitsfracturen beschouwden artsen van het Lishui People's Hospital (het zesde aangesloten ziekenhuis van de Wenzhou Medical University) de unieke voordelen van de calcaneale anatomische plaat in termen van plasticiteit en fixatiestabiliteit en toegepast op de proximale humerus met gerapporteerde effectieve resultaten.
De afbeelding toont calcaneale anatomische platen van verschillende maten. Deze platen hebben een hoge flexibiliteit en sterke plasticiteit, waardoor ze met schroeven veilig aan het botoppervlak kunnen worden bevestigd.
Typische casusafbeelding:
In het artikel vergeleek de auteur de effectiviteit van calcaneale anatomische platen met filosfixatie, waaruit blijkt dat de calcaneale anatomische plaat voordelen had in herstel van schoudergewrichtsfunctie, chirurgische incisielengte en chirurgisch bloedverlies. Het gebruik van anatomische platen die zijn ontworpen voor één type breuk om fracturen op andere locaties te behandelen, is in feite een grijs gebied in de klinische praktijk. Als er complicaties ontstaan, kan de geschiktheid van de interne fixatiekeuze in twijfel worden getrokken, zoals te zien bij het wijdverbreide maar kortetermijngebruik van omgekeerde Liss-platen voor proximale femurfracturen, wat leidde tot een aanzienlijk aantal fixatiefouten en gerelateerde geschillen. Daarom is de in dit artikel geïntroduceerde interne fixatiemethode bedoeld als referentie door klinische artsen en is het geen aanbeveling.
Posttijd: augustus-26-2024
