Humerale tuberositasfracturen zijn veel voorkomende schouderblessures in de klinische praktijk en gaan vaak gepaard met dislocatie van het schoudergewricht. Voor verbrijzelde en verplaatste humerale tuberositasfracturen vormt een chirurgische behandeling om de normale benige anatomie van de proximale humerus te herstellen en de schouderhefboomarm te reconstrueren de basis voor functioneel herstel van de schouder. Veel voorkomende klinische methoden zijn onder meer het gebruik van anatomische platen van de humerus tuberositas groter, anatomische platen van het proximale opperarmbeen (PHILOS), schroeffixatie of fixatie van ankerhechtingen met een spanband.
Bij de interne fixatiebehandeling van fracturen is het vrij gebruikelijk om anatomische platen, oorspronkelijk ontworpen voor één type fractuur, flexibel aan te brengen op andere fractuurlocaties. Voorbeelden hiervan zijn het gebruik van een omgekeerde distale femorale LISS-plaat om proximale femurfracturen te behandelen, en metacarpale platen om radiuskop- of tibiaplateaufracturen te fixeren. Voor humerale tuberositasfracturen overwogen artsen van het Lishui People's Hospital (het zesde aangesloten ziekenhuis van de Wenzhou Medical University) de unieke voordelen van de calcaneale anatomische plaat in termen van plasticiteit en fixatiestabiliteit en pasten deze toe op de proximale humerus met gerapporteerde effectieve resultaten.
De afbeelding toont calcaneale anatomische platen van verschillende afmetingen. Deze platen hebben een hoge flexibiliteit en sterke plasticiteit, waardoor ze met schroeven veilig aan het botoppervlak kunnen worden bevestigd.
Typische casusafbeelding:
In het artikel vergeleek de auteur de effectiviteit van anatomische calcaneale platen met PHILOS-fixatie, waaruit bleek dat de anatomische calcaneale plaat voordelen had bij het herstel van de schoudergewrichtsfunctie, de lengte van de chirurgische incisie en chirurgisch bloedverlies. Het gebruik van anatomische platen die zijn ontworpen voor één type fractuur om fracturen op andere locaties te behandelen, is in de klinische praktijk feitelijk een grijs gebied. Als zich complicaties voordoen, kan de geschiktheid van de keuze voor interne fixatie in twijfel worden getrokken, zoals blijkt uit het wijdverbreide maar kortdurende gebruik van omgekeerde LISS-platen voor proximale femurfracturen, wat leidde tot een aanzienlijk aantal fixatiefouten en daarmee samenhangende geschillen. Daarom is de interne fixatiemethode die in dit artikel wordt geïntroduceerd bedoeld als referentie voor klinische artsen en is het geen aanbeveling.
Posttijd: 26 augustus 2024
