Begin jaren negentig namen buitenlandse wetenschappers het voortouw in het gebruik van hechtankers voor het repareren van structuren zoals de rotator cuff onder artroscopie. De theorie is gebaseerd op het ondergrondse "zinkende object"-ondersteuningsprincipe in Zuid-Texas, VS. Dit houdt in dat door de ondergrondse staaldraad onder een hoek van 45° ten opzichte van de grond te trekken, het ondergrondse gebouw stevig wordt vastgezet op het "zinkende object" aan het andere uiteinde van de staaldraad.
Sportgeneeskunde is ontstaan vanuit de orthopedische traumatologie. Het is een fundamentele en klinische multidisciplinaire, allesomvattende toepassing van geneeskunde en sport. Het doel is om maximaal functioneel herstel te bereiken met minimaal trauma. Meniscusletsel, kruisbandletsel, rotator cuff scheur, schouderluxatie-instabiliteit, SLAP-letsel, enz. vallen allemaal binnen het bereik van sportgeneeskundige behandelingen.
Een anker is een medisch hulpmiddel dat veel wordt gebruikt in de sportgeneeskunde en orthopedische chirurgie. Het wordt voornamelijk gebruikt om zachte weefsels (zoals pezen, ligamenten, enz.) aan botten te bevestigen om de genezing en het herstel van weefsel te bevorderen. Ankers zijn meestal gemaakt van biocompatibele materialen om veiligheid en stabiliteit in het lichaam te garanderen.
Op basis van de materiaalclassificatie van ankers worden twee hoofdcategorieën onderscheiden: niet-biologisch afbreekbare ankers en biologisch afbreekbare ankers.
De belangrijkste materialen van niet-biologisch afbreekbare ankers zijn titanium, nikkel-titaniumlegering, roestvrij staal, titanium en poly-L-melkzuur. De meeste hechtingsankers die in de klinische praktijk worden gebruikt, zijn gemaakt van metalen materialen, die de voordelen hebben van een goede houdkracht, eenvoudige implantatie en eenvoudige röntgenevaluatie.
De belangrijkste materialen van biologisch afbreekbare ankers zijn poly-D-melkzuur, poly-L-melkzuur, polyglycolzuur, enz. Vergeleken met niet-biologisch afbreekbare ankers zijn biologisch afbreekbare ankers eenvoudig te corrigeren, verstoren ze de beelden nauwelijks en zijn ze absorbeerbaar. Ze kunnen ook voor kinderen worden gebruikt.
Belangrijkste materialen van ankers
1. Metalen ankers
• Materialen: voornamelijk metalen materialen zoals titaniumlegering.
• Kenmerken: Sterk en duurzaam, zorgt voor een stabiel fixatie-effect. Er kunnen echter beeldartefacten optreden en er bestaat een risico op vallen.
2. Absorbeerbare ankers
• Materialen: absorbeerbare materialen zoals polymelkzuur (PLLA).
• Kenmerken: De afbraak vindt geleidelijk plaats in het lichaam, er is geen secundaire operatie nodig voor verwijdering. De afbraaksnelheid kan echter instabiel zijn en de fixatiesterkte kan na verloop van tijd afnemen.
3. Polyetheretherketon (PEEK) ankers
• Materialen: hoogwaardige polymeren zoals polyetheretherketon.
• Kenmerken: Biedt een hogere sterkte van het nagellichaam en betere mechanische eigenschappen, en heeft een goede biocompatibiliteit en ideale postoperatieve beeldvormingseffecten.
4. Volledig hechtankers
• Samenstelling: Bestaat voornamelijk uit inserter, anker en hechting.
• Kenmerken: Zeer klein van formaat, zachte textuur, geschikt voor situaties waarbij de natuurlijke botmassa verloren gaat of de implantaatlocatie beperkt is.
Afhankelijk van de ontwerpkenmerken van ankers, kunnen ze worden onderverdeeld in twee categorieën: geknoopte ankers en knooploze ankers (zoals ankers met volledige hechting):
1. Geknoopte ankers
Geknoopte ankers zijn traditionele ankertypen, die worden gekenmerkt door een stukje hechtdraad dat vastzit aan de staart van het anker. De arts moet de hechtdraad met een naald door het zachte weefsel steken en een knoop leggen om het zachte weefsel aan het anker, oftewel het botoppervlak, te bevestigen.
• Materiaal: Geknoopte ankers zijn meestal gemaakt van niet-absorbeerbare materialen (zoals titaniumlegering) of absorbeerbare materialen (zoals polymelkzuur).
• Werkingsmechanisme: Het anker wordt met behulp van draden of expansievleugels in het bot vastgezet, terwijl de hechting het zachte weefsel met het anker verbindt en er na het leggen van de knoop een stabiel fixatie-effect ontstaat.
• Voor- en nadelen: Het voordeel van geknoopte ankers is dat het fixatie-effect betrouwbaar is en geschikt voor diverse wekedelenletsels. Het knopen kan echter de complexiteit en tijd van de operatie verhogen, en de aanwezigheid van de knoop kan leiden tot lokale spanningsconcentratie, waardoor het risico op hechtingsbreuk of losraken van het anker toeneemt.
2. Knooploze ankers
Knooploze ankers, met name volledig hechtankers, zijn een nieuw type anker dat de afgelopen jaren is ontwikkeld. Het kenmerk ervan is dat het anker volledig uit hechtingen bestaat, waardoor fixatie van zacht weefsel mogelijk is zonder knopen.
• Materialen: Volledige hechtingsankers gebruiken meestal zachte en sterke hechtingsmaterialen, zoals vezels van ultrahoog moleculair gewicht polyethyleen (UHMWPE).
• Werkingsmechanisme: Volledige hechtankers kunnen direct in het botweefsel worden geplaatst dankzij hun speciale hechtstructuur en implantatiemethode. Daarbij wordt de spanning van de hechting gebruikt om het zachte weefsel stevig aan het botoppervlak te fixeren. Omdat er geen knopen hoeven te worden gelegd, worden de complexiteit en de tijd van de operatie verminderd en is het risico op hechtingsbreuk en losraken van het anker ook kleiner.
• Voor- en nadelen: De voordelen van volledige hechtankers zijn een eenvoudige chirurgische ingreep, een betrouwbaar fixatie-effect en minimale schade aan het zachte weefsel. Door de speciale structuur worden er echter hoge eisen gesteld aan de chirurgische techniek en de implantatielocatie. Bovendien kan de prijs van volledige hechtankers relatief hoog zijn, wat de financiële last voor patiënten verhoogt.
Ankers worden veel gebruikt bij diverse sportgeneeskundige operaties, zoals rotator cuff-reparatie, peesfixatie, ligamentreconstructie, enz. Hieronder volgt een inleiding tot de chirurgische toepassing van ankers met rotator cuff-reparatie als voorbeeld:
• Chirurgische stappen: Eerst zal de arts de plek van de rotator cuff-blessure schoonmaken en voorbereiden; vervolgens zal hij het anker op de juiste plaats implanteren; vervolgens hechtingen gebruiken om het rotator cuff-weefsel aan het anker te bevestigen; ten slotte zal hij hechten en verbinden.
• Chirurgisch effect: Door de fixatie van het anker kunnen de stabiliteit en functie van het rotator cuff-weefsel worden hersteld, waardoor het herstel van de patiënt wordt bevorderd.
Voordelen, nadelen en voorzorgsmaatregelen van ankers
Voordelen
• Zorgt voor een stabiele fixatie.
• Toepasbaar bij diverse soorten letsels aan zacht weefsel.
• Sommige ankers zijn oplosbaar en vereisen geen secundaire operatie om ze te verwijderen.
Nadelen
• Metalen ankers kunnen beeldartefacten veroorzaken.
• De afbraaksnelheid van absorbeerbare ankers kan instabiel zijn.
• Er bestaat een risico dat het anker losraakt of de hechtingen breken.
Sportgeneeskundige ankers kunnen worden gebruikt bij de volgende operaties:
1. Terugkerende laterale epicondylitis (tenniselleboog) die al meerdere malen niet effectief is behandeld: Wanneer conservatieve behandeling niet effectief is, kan er gekozen worden voor een chirurgische behandeling. Hierbij kan het anker gebruikt worden om het aanhechtingspunt van de radiale extensor carpi brevis opnieuw te verbinden met de laterale epicondylus van de humerus.
2. Distale bicepspeesscheur: scheuren veroorzaakt door een abnormale bewegingsuitslag, tractie, impact, enz. kunnen worden behandeld met draadankers. Twee ankers worden in de tuberositas radialis geplaatst en de staartdraad wordt aan de bicepspeesstomp gehecht.
3. Ruptuur van het collaterale ligament van de elleboog: Een posterieure dislocatie van de elleboog gaat vaak gepaard met letsel aan het ulnaire collaterale ligament, met name letsel aan de voorste bundel. Bij letsel aan het collaterale ligament van de elleboog geven wetenschappers vaker de voorkeur aan een vroege chirurgische behandeling. De draadankermethode wordt gebruikt om het botoppervlak waar het ligament aan vastzit, ruw te maken. Na een recente bloeding wordt het anker in het botoppervlak geschroefd waar het ligament aan vastzit, en de gevlochten draad aan het uiteinde van de nagel wordt gebruikt om de ligamentstomp te vlechten en te verstevigen, of om het ligament met een naald te repareren.
4. Fractuur van het onderste aanhechtingspunt van de kruisband: Een avulsiefractuur van het tibiale aanhechtingspunt van de voorste kruisband (VKB) is een speciaal type VKB-letsel en dient vroegtijdig te worden behandeld. De draadankermethode heeft een breed scala aan indicaties en is niet beperkt tot de grootte van het fractuurfragment. Er is geen intraoperatieve fluoroscopie nodig om de richting van de schroef aan te passen. De operatie is relatief eenvoudig en de operatietijd wordt dienovereenkomstig verkort.
5. Patellaire instabiliteit: veroorzaakt door anatomische afwijkingen van het bot en onvoldoende restrictie van het zachte weefsel. De meeste wetenschappers pleiten voor een actieve chirurgische behandeling met draadankers.
6. Patella inferior poolfractuur: De draadankertechnologie kan worden gebruikt om een patella inferior poolfractuur te behandelen. Door de patella inferior poolfractuur te fixeren en het patellabandje te weven en te hechten, kan de integriteit van het knie-extensormechanisme worden hersteld en de effectieve fysiologische lengte van het knie-extensormechanisme worden behouden.
7. Geschikt voor de verbinding en fixatie van botten en zacht weefsel bij operaties aan de knie, het ruggenmerg, de schouder, de elleboog, de enkel, de voet, de pols en de hand: het anker heeft een gegolfd draadontwerp, dat eenvoudig te implanteren is en een sterkere uittrekweerstand biedt, en is geschikt voor operaties aan verschillende lichaamsdelen.
Voorzorgsmaatregelen
• De toestand van de botten van de patiënt en de anatomische structuur van het operatiegebied moeten vóór de operatie volledig worden geëvalueerd.
• Selecteer het juiste ankertype en de juiste specificaties om het chirurgische effect te garanderen.
• Na een operatie moeten geschikte revalidatie-oefeningen worden uitgevoerd om het genezingsproces van het weefsel te bevorderen en de functie te herstellen.
Kortom, ankers spelen een belangrijke rol in de sportgeneeskunde. Door het juiste type en de juiste specificaties van de ankers te selecteren en de juiste chirurgische stappen en voorzorgsmaatregelen te volgen, kan het chirurgische effect worden gegarandeerd en het herstel van de patiënt worden bevorderd.
Plaatsingstijd: 17-12-2024
